رسول خدا (ص):
کسی که معصیت الهی را از خوف خدای تبارک و تعالی ترک کند
خداوند او را در روز قیامت خوشنود می سازد*
ولادترسول اکرم ختم المرسلین محمد مصطفی بر تمام شیعیان فرخنده ومبارک*
می گفت شب قبل از شهادتش تو مقر نشسته بودیم.
صحبت از شهادت بود . یهو حاج عبدالله گفت :
” من شهید شدم ، منو با همین لباس نظامی ام خاکم کنید. “
بچه ها زدن زیر خنده و شروع کردن به تیکه انداختن .
حالا تو شهید شو .. !
شهیدم بشی تهران بفرستنت باید کفن بشی .
سعی میکنیم لباس نظامی ات رو بزاریم تو قبر .. !
تو خط مقدم بودیم که خبر شهادت #حاج_عبدالله رو شنیدیم .
محاصره شده بودن ، امکان برگشتشون هم نبود .
شهید شد و پیکرش هم موند دست #تکفیری_ها .
سر از تنش جدا کرده بودن و عکس هاش رو هم گذاشته بودن تو اینترنت .
بحث تبادل اجساد رو مطرح کرده بودیم که تکفیری ها گفته بودن خاکش کردیم .
چون پیکر سر نداره دیگه قابل شناسایی نیست …
حاج عبدالله به آرزوش رسید …
شهید حاج عبدالله اسکندری
امام على (عليه السلام) بسيار صدقه مى داد و به مستمندان كمك مالى مى كرد.
شخصى به آن حضرت عرض كرد: كم تصدق الا تمسك ! چقدر زياد صدقه مى دهى، آيا چيزى براى خود نگه نمى دارى؟
امام على (عليه السلام) در پاسخ فرمود: آرى به خدا سوگند، اگر بدانم كه خداوند انجام يك واجب - و انجام يك وظيفه - را قبول مى كند، از زياده روى در انفاق خوددارى مى كردم، ولى نمى دانم كه آيا اين كارهاى من مورد قبول خداوند هست يا نه؟ چون نمى دانم، آنقدر مى دهم تا بلكه يكى از آنها قبول گردد.
به اين ترتيب امام على (عليه السلام) با كمال تواضع، به قبولى اعمال توجه داشت، يعنى كيفيت را مورد توجه قرار مى داد نه زيادى و كميت را، و از اين رهگذر مى آموزيم كه بايد كارهايمان را با اخلاص و شرائط قبولى انجام دهيم تا در پيشگاه خدا قبول گردد.
در لشــگـــر 27 محمـــد رســـول اللــه ‘ ص ‘
بـــرادری بـــود کـــه عـــادت داشـــت #پیشـــانی شهـــدا را ببـــوســد !
وقـتــی خــودش شهیــد شــد بچـــه هــا تصمیــم گرفتنـــد بـــه تلافــیِ
آن همــه محبـت ، پیشـــانی او را غـــرقِ بــوســه کننـــد .
پارچـــه را کـــه کنـــار زدنـــد ، جنـــازه ی بـــی ســـر او دل همـــه شان
را آتـــش زد .
شهیـــد ‘ حـــاج محمد ابراهیـــم همــت
“… خدایا! به من زیستنی عطا کن، که در لحظه‌ی مرگ، بر بی‌ثمری، لحظه‌ای که، برای زیستن گذشته است، حسرت نخورم. و مُردنی عطا کن، که بر بیهودگی‌اش، سوگوار نباشم. بگذار تا آن را، من، خود، انتخاب کنم، امّا، آن چنان که، تو دوست می‌داری. چگونه زیستن را، تو به من بیاموز، چگونه مردن را، خود، خواهم آموخت!…” دکتر شریعتی
